چه سخته وقتی همه فکر می کنن مثل کوه محکمی

اما

تو تنهاییات راحت می شکنی

*| دِق کَردَم…

*| پُشتِ خَنده هآیِ تَلخی کِه هیچگآه کَسی

*| بِه آن شَک نَکرد!

اشتباهم

تولد من بود

تصمیم اولمان را چرا

همیشه غلط می گیریم

صبر میکنم ...

صــــــــــــــــبر !!!!

شاید آن روی ورق دیدنی تر باشد ...

گاهی وقت ها همه ی حس هایت میروند ...

بعد جای خالیشان میماندت اما ...

انگار باغچه را بکنی

حفره درست کنی

گُل ولی نکاری ...

این رفتن از مردن بدتر است

صد البت ...

که مردن ازت یک جنازه باقی میگذارد دستِ کم

و تو زجه زدن را داری بر سر جنازه ی حس هایت

و خب این آرام شدن دارد

در پی اش

رفتن اما حکایتِ دیگری دارد ...

حکایتی سوای حکایاتِ درد

روتین و کلیشه شده ی این حوالی ...

زخم ِ رفتن ناسور میشود لامذهب

این که تو بمانی، بی هیچ حسی،

بی حتی جنازه ای از احساساتت

سرمایش زیاد است ...

سگ لرز دارد پشتش

اینکه الآن ، این جا، این ساعت،

تو خالی باشی از تمام احساساتِ خوب و بدِ دنیا ...

یک عالم معنی دارد ...

و حرف و حرف ...

و درد ...

و چاره هم که

هیچ ِ هیچ ...

خسته ام...

از صبوري خسته ام...

از فريادهايي كه در گلويم خفه ماند...

از اشك هايي كه قاه قاه خنده شد...

و از حرف هايي كه زنده به گور گشت در گورستان دلم

آسان نیست در پس خنده های مصنوعی گریه های دلت را ،

در بی پناهیت در پشت هزاران دروغ پنهان کنی . . .

این روزها معنی را از زندگی حذف کرده ام ...

برایم فرق نمی کند روزهایم را چگونه قربانی کنم....!

يک روز من سکوت خواهم کرد !

تو آن روز ،

براي اولين بار ،

مفهوم "دير شدن " را خواهي فهميد ...